![]() |
Perem Tanah |
Oleh: Marcell Rio Monireng
Lalu tong mulai jalan. Begini sebelum
sampe di pelabuhan karena masih siang jadi sa tanya de, tong ke kampung Yoboi ka
ato mo ke kampung Yobe dulu. Kalo ke kampung Yobe dulu berarti tong dua belok
dari sini. Tapi kalo tidak, tong dua lurus saja.
Trus de bilang, bagimana eee
sa tra tau juga jadi. Tapi kalo ke kampung Yobe di sana ada apa jadi? De tanya.
Trus sa bilang, kalo tong ke sana, ada jembatan kayu dari darat ke danau. Tong
bisa duduk-duduk di sana dulu, soalnya sekarang panas ini. De tanya lagi, kalo
ke kampung Yobe dulu baru ke kampung Yobenya setelah pulang trabisa ka? Kan
tong mo ke kampung Yoboi naik jongson. Bukan naik motor. Pasti butuh waktu
cukup tooo, ato bagemana? Setelah sa pikir-pikir betul juga yang de bilang ni.
Jadi sa bilang, iyo sudah kalo begitu tong ke kampung Yoboi dulu.
Tong dua lanjut lagi. Bla lurus dari
pasar ke pelabuhan. Tra butuh waktu banyak, tong dua sampe cepat saja. Baru
lihat-lihat ada jongsong penumpang ka tra. Ada tiga jongsong, tapi duanya dong
ada pake rame-rame ke kampung. Kelihatannya dong mo kunjungan ke kampung. Ada
satu tapi motrisnya trada. Biasanya dong pigi belanja dulu. Jadi harus tunggu.
Pas jam stengah dua belas tu ada bapa
satu datang deng de pu barang-barang belanjaan. Jadi sa bilang, ee.... itu
orang yang punya jongsong su datang tuh, berdiri sudah. Tapi ko tunggu dulu, sa
tanya de dulu. Tong bisa ikut ka tra.
“Perem Tanah tu biasanya dong lihat ko pu rencana deng logika
baru dong putuskan. Jadi biasanya dong pu keputusan tu tepat. Tapi jang salah,
ada juga perem tanah yang ikut-ikut orang pu mau saja. Jadi laki-laki tanah
harus hati-hati deng dua tipe perem ini”
Sa pigi bantu angkat de
pu barang-barang ke perahu jongsong. Pas su habis tu sa tanya, bapa mo ke Yoboi
ka, baru de bilang iyo anak. Sa bilang, sa ada mo ke sana sama sa pu teman juga,
sa bisa ikut ka, ato kalo bayar, berapa? Begini pace de bilang, o trapapa anak,
ikut saja. Trausa bayar.
Tong dua Susi su di perahu. De
takut-takut untuk naik. Apalagi de bilang de pu teman ada kastau kalo danau
Sentani tu angker. Jadi sa bilang, itu trada. Jadi jang takut. Dan pace star
lalu kitong tiga sendiri laju di atas genangan kolam besar, eh salah maksudnya
danau. Kan air tawar juga too. Hahahahah.... sepanjang jalan mace ko diam saja.
Sa deng paitua ni yang cerita banyak. Sa tanya sa pu teman yang di sana juga.
Begini, de bilang dorang ada. Karena tadi ada ikut ibadah di gereja juga.
Dan akhirnya tong su sampe. Kitong
dua turun, trus, tra lupa tong dua bilang terimakasih sama pace dia untuk
tumpangannya. Pas turun baru jalan begini, Susi bilang begini. Ko mo tau ka
tidak. Di awal-awal panggilannya pake kakak tai skarang panggilnya ko.
Ehemmm.... tau too, su dekat jadi. Hahaha.
De cerita begini, ‘Tadi di jongsong
sa diam saja tuh karena sa takut. Trus sa bilang, yang ko takutkan apa, begini
de bilang, sa pu teman bilang kao tong orang sedikit baru jalan naik jongsong
di danau itu nanti buaya ikut dan kejar. Makanya sa duduk diam karena takut. Sa
cuman pikir yang sa pu teman bilang tu saja. Sa dengar tu sa ketawa hancur.
Baru sa bilang, sebentar kan tong pulang naik sa pu teman pu jongsong, trada
jalan darat di sini. Jadi bagemana, masih takut ka?
De bilang, ah trada. Ada ko mo...
kalo mo jatuh ka, mo mati ka, kalo sama-sama ko trapapa. Cie... gombal lagi. Sa
cari gara dia. nanti kalo dari jongsing, sa jatuh ke bawa untuk berenang ko
ikut juga ka, kan ada buaya di bawahnya, ya tra ikutlah. Sa tunggu di jongsong
saja. De jawab sambil senyum-senyum. Ko tra tapapa ka kalo sa dimakan sama
buaya? Trus, de bilang, sapa suru turun jadi, ko yang cari mati too, sambil
ketawa. Tapi de bilang begini, trada sa harus mati deng ko. Bila perlu satu
peti. Sa senyum-senum saja sambil bilang, betul boleh.
“Jang serius-serius trus. Satu-satu kali tuh harus baku cari
gara, baku tipu dan main-main. Itu bahagia skali. Yoi ka tra. Tapi kalo ko deng
dia sama-sama orangnya serius, mo jadi apa dunia ini”
Tong su sampe di sa pu teman pu
rumah. Boo.... tong masuk begini, dong ada bikin papeda. Deng ikan dari danau.
Sungguh, de pu enak apa. Kalo sa bilang de pu rasa begini nanti trapercaya.
Jadi sa cuman bilang, sam deng yang biasa orang makan. De pu asiknya karna ini
di pinggir danau. Sio angin yang lewat juga, tra main-main de pu sejuk. Kalo
satu kali tidur ni, bisa lupa diri. Bisa-bisa bangun tengah malam.
Sa bilang ke sa pu teman, kalo sa
cuman datang sebentar saja. Karena orang pu anak yang datang sama-sama sa ni
akan ke Abe. Sa pu teman bilang, iyo itu memang orang pu anak, bukan ko pu
anak. Kitong tertawa rame-rame. Sa pu teman ini, tong lulus STM Sentani
sama-sama delapan tahun lalu. Habis selesai, de menikah. De su punya anak dua.
Dan de ibu guru PAUD di kampung situ.
Trus, de bilang iyo, trapapa. Ini
habis makan Yones kitong dua juga ada mo ke Netar. Jadi nanti tong jalan
sama-sama sudah.
Habis itu, tong tunggu masakan
selesai. Lalu tong semua makan sampe poro kandas sampe trakuat punya. Tambah
deng ulat sagu yang sa pu teman de pu suami bawa kemarin. Yang lucu itu, Susi
de tramau makan ulat sagu, katanya takut. Soalnya de pu bentuk saja baru lihat.
Hahaha. Itu karena tong jarang jumpai orang jual ulat sagu di pasar. Yo, di
Jayapura ni, hutan sagu su trada. Kalo pun ada su sedikit skali. Dulunya hutan
sagu, skarang ada bangunan-banguan megah ada berdiri sana sini eee. Sebagai
anak negri, sa sangat sayang dan prihatin.
Habis makan, tong mulai jalan
kembali. Susi de su ketemu deng teman perem yang juga satu otak deng dia jadi
sepanjang perjalanan dong du cerita sampe trapeduli deng orang yang ada di
dekat dong dua. Karna tong dua parkir motornya di pelabuhan yang ke arah pasar
lama, jadi dong drop kitong dua di situ. Habis itu dong lanjut ke Netar.
Tong pisah di situ. Sa bilang, nanti
sa datang lagi. Tapi tra dalam waktu dekat. Enggo de bilang, iyo trapapa.
Datang saja to. Su tau rumah too. Sa
biang, iiyo, sip. Nanti sa datang. Kitong dua tunggu sampe dong jalan. Dong pu
bayang-bayang su hilang di balik hutan sagu di pinggr danau dan deru motor
jongsong su tra terdengar lagi, jadi tong juga ke tempat yang ada parkir motor.
Ya, su jam empat sore.
Ko masih ingat yang sa bilang tadi
ka, jadi ke sana ka tidak. De bilang, dari saja. Yo, kalo begitu tong ke sana
dulu. Ini sunset pasti bagus. Tong dua laju pake motor ke sana. Sa bilang, tong
kejar sunset jadi harus sampe cepat-cepat di sana.
Kitong dua ke sana. Jalannya kurang
bagus. Banyak lobang menganga ke langit. Tapi kendaraan roda dua, empat maupun
enam rame skali kalo di jalan ini. baru ada perumahan penduduk lagi. Sayang
saja, harusnya bupati Jayapura ni de bikin jalan yang bagus.
Entahlah, sekarang tujuannya ke
kampung Yobe. Jadi jalan sudah. Tong sampe di ujung bandara Sentani. Habis itu
belik ke arah kanan dan laju ke kampung Yobe. Tralama
kemdian tong dua sampe juga. Tapi bukan di kampungnya, tong dua hanya mo lihat
matahari jatuh ke perut bumi.
Dan, de pu sunset saja. Andalan
sekali. Susi selfiana di situ banyak kali. Sa juga foto de pake de pu HP banyak
kali. Deng background yang berbeda-beda. Dari situ, sa mo tes dia jadi sa
tanya, we.... ko bisa hitung kecepatan cahaya matari tuh ka, dari matahari
sampe sini. Atau ko sebentar bisa pastikan kitong dua tempuh dalam berapa lama
dar sini ke Abe.
Ah, kalo yang itu tuh yang sangat
paham tu orang-orang Fisika. Trus, kam belajar apa kalo begitu. Lalu de bilang.
Kimia too. Itu kam belajar apa. Belajar apa saja, de jawab singkat. Trus sa
tanya, maksudnya kalo kimia itu contohnya apa? De bilang, ko pernah minum sirup
ka? Baru sa bilang, pernah. Jadi de bilang itu sudah salah satu contohnya. Jadi
belajar itu pengenceran dan larutan. Dan banyak hal soal kimia.
Ah, sudah-sudah foto sa dulu. Itu de
pu sunset su bagus skali tuh. Sa bilang iyo sudah. Baru foto lagi beberapa
kali. Ko bisa foto deng sa ka, sa tanya. Bisa too kenapa jadi, ayo sudah. Tapi
selfi eeee.... yo sudah. Ayoo.... de arahkan HP ke arah Timur baru foto supaya
gambarnya siluet ka ini. lalu foto lagi yang tra siluet. Itu sudah kitong dua
pu foto paling pertama skali.
“Entah ko ka, dia ka, pasti satu hal yang kam akan ingat itu
hal-hal kecil yang kam bikin di momen-mome pertama kam ketemu. Itu sangat
beharga. Dan itu tra akan hilang dari ingatan kam. De akan terus tersimpan
dalam kam pu alam bawa sadar”
Habis itu tong dua duduk-duduk di
jembatan sambil lihat orang lewat pake jongsong di danau. Terus ada yang lewat
pake perahu biasa. Trus de pu pemandangan yang indah. Ditambah lagi deng ketemu
perem tanah satu ni, ah.... indah skali.
Tong tunggu sampe, matahari de masuk
di balik gunug-gunug sampe su tra pancarkan de pu cahaya lagi. Baru skarang
tong jalan lagi. Sa bilang, ko mo ke SCS dulu ato mo pulang langsung. De tratau
SCS jadi de tanya, itu apa. Sa bilang, oo... itu kaya kam pu Saga di Abe
begitu. Di Sentani juga ada namanya Sentani City Square ato SCS ato yang paling
terkenal tuh dong biasa sebut Borobudur. Padahal de pu bentuk bangunan saja tra
sama deng Borobudur yang dong bilang ada di pulau Jawa, tepatnya di Magelang,
Jawa Tengah. De dengar saja.
Kalo begitu nanti dar lampu merah
tong ke arah gunung merah. De biang, iyo sudah. Sekalian sa mo lihat. Tapi sa
harus pulang, karena besok ada kuliah. Sa tanya, trada tugas tooo, de bilag
trada jadi ya sudah. Tra papa, itu nanti sa antar. Tong dua ke Borobudur dulu.
Kitong dua jalan. Su agak gelap-gelap
tuh, baru angin dari danau lagi, pas sudah. Suasana mantap skali. Tong jalan
pelan-pelang, walaupun ribut dan bising, tong masih bisa dengar suara-suara
serangga. Itu menyenangkan skali. Karna burung-burung di hutan ato di mana saja
su jarang ada. Kalo pun ada dong yang selamat. Kalo tra, dong sudah jatuh di
tangan tangan-tangan bedil. Tong dua laju terus sampe di Borobudur. Beli buah
di lantai satu yang ada di daam tanah, terus naik kelantai tiga. Tong duduk
makan buah tru makan lagi habis itu antar de lihat-lihat apa saja.
Begini, de dapa esemes dar de pu
teman. Katanya dong mo kerja tugas. Jadi de bilang de harus pulang. Tong dua
turun, habis itu naik motor dan laju ke Abe. Skarang su jam delapan lewat. Laju
trus sampe di Harapan begini, ale motor ban bocor. Untung karna ada bengkel
satu di situ yang baru mo tutup. Kitong ganti ban cepat-cepat habis itu laju
lagi. Sampe di Expo begini, katanya dong ada sweeping. Sa tra punya
kartu-kartu. Jadi sa bilang de supaya naik angkot. Tapi de bilang trapapa jalan
saja. Pigi sampe di sana begini, ternyata de pu sodara juga polisi lalu lintas,
makanya de brani.
Setelah sampe, de bilang cari de pu
sodara saja. Lalu kitong masuk begini.... pele, motor banyak skali yang dapa
angkat. Cari dan de pu soadara datang baru de bilang kam dua jalan saja. Tapi
de tanya dulu, yang di depan ni sapa, Susi tipu de pu sodara bilang, ini sa pu
teman, sa dar Sentani suruh dia antar ni. Hehhe.... ato mungin juga, sa tra tau
ya. Intinya de bilang sa de pu teman. Sa bukan anak Uncen ya, dalam hati sa
ketawa sendiri.
Lolos dari swiping, langsung laju ke
Padang Bulang. Stelah sampe di de asrama, de bilang nanti besok de akan turun
ke Poltekes setelah kuliah. Supaya makan siang sama di kantin Poltekes. Sa
bilgn ya sudha, trapapa. Nanti turun saja to. Tapi kastau dulu. Jang kaya
pancuri. De jalan masuk ke dalam, sa tunggu sampe de benar-benar hilang di
balik tembok baru sa juga jalan pulang.
“Perem Tanah pu biasa, kao de su
percaya ko, de tra akan takut dan malu-malu untuk jalan deng ko sama
orang-orang yang de takuti. Yaitu, de pu sodara, kaka, dan orang tua sekali
pun. Karna de yakin ko bisa jadi yang terbaik untuk dia”
Setelah itu sa balik. Baru sampe di
Hola begini, ada esemes dar dia. de bilang, su di mana? Sa tra balas. Trus sa
jalan terus, sampe....
Bersambung.....
0 Komentar